Informujemy, że Pani/Pana dane osobowe są przetwarzane przez Fundację Instytut na Rzecz Kultury Prawnej Ordo Iuris z siedzibą w Warszawie przy ul. Zielnej 39, kod pocztowy 00-108 (administrator danych) w ramach utrzymywania stałego kontaktu z naszą Fundacją w związku z jej celami statutowymi, w szczególności poprzez informowanie o organizowanych akcjach społecznych. Podstawę prawną przetwarzania danych osobowych stanowi art. 6 ust. 1 lit. f rozporządzenia Parlamentu Europejskiego i Rady (UE) 2016/679 z 27 kwietnia 2016 r. w sprawie ochrony osób fizycznych w związku z przetwarzaniem danych osobowych i w sprawie swobodnego przepływu takich danych oraz uchylenia dyrektywy 95/46/WE (RODO).
Podanie danych jest dobrowolne, niemniej bez ich wskazania nie jest możliwa realizacja usługi newslettera. Informujemy, że przysługuje Pani/Panu prawo dostępu do treści swoich danych osobowych, ich sprostowania, usunięcia lub ograniczenia przetwarzania, prawo do przenoszenia danych, prawo wniesienia sprzeciwu wobec ich przetwarzania, a także prawo do wniesienia skargi do organu nadzorczego.
Korzystanie z newslettera jest bezterminowe. W każdej chwili przysługuje Pani/Panu prawo do wniesienia sprzeciwu wobec przetwarzania danych osobowych. W takim przypadku dane wprowadzone przez Pana/Panią w procesie rejestracji zostaną usunięte niezwłocznie po upływie okresu przedawnienia ewentualnych roszczeń i uprawnień przewidzianego w Kodeksie cywilnym.
Do Pani/Pana danych osobowych mogą mieć również dostęp podmioty świadczące na naszą rzecz usługi w szczególności hostingowe, informatyczne, drukarskie, wysyłkowe, płatnicze. prawnicze, księgowe, kadrowe.
Podane dane osobowe mogą być przetwarzane w sposób zautomatyzowany, w tym również w formie profilowania. Jednak decyzje dotyczące indywidualnej osoby, związane z tym przetwarzaniem nie będą zautomatyzowane.
W razie jakichkolwiek żądań, pytań lub wątpliwości co do przetwarzania Pani/Pana danych osobowych prosimy o kontakt z wyznaczonym przez nas Inspektorem Ochrony Danych pisząc na adres siedziby Fundacji: ul. Zielna 39, 00-108 Warszawa, z dopiskiem „Inspektor Ochrony Danych” lub na adres poczty elektronicznej iod@ordoiuris.pl
Data publikacji: 14.04.2025
• Włoski Trybunał Konstytucyjny ponownie rozpatruje konstytucyjność art. 580 kodeksu karnego dotyczącego karalności wspomaganego samobójstwa.
• Debata koncentruje się na ewentualnym usunięciu wymogu poddania się terapii podtrzymującej życie jako warunku wyłączenia karalności pomocy przy wspomaganym samobójstwie.
• Do postępowania włączyły się cztery osoby z nieuleczalnymi chorobami, które nie są objęte terapią podtrzymującą życie, wyrażając sprzeciw wobec rozszerzenia dostępu do wspomaganego samobójstwa, zwracając uwagę na to, że osłabi to ochronę życia osób chorych.
We włoskim Trybunale Konstytucyjnym miało miejsce wysłuchanie publiczne dotyczące oceny konstytucyjności art. 580 kodeksu karnego penalizującego pomoc w samobójstwie. To kolejny etap w trwającej debacie na temat granic wspomaganego samobójstwa we Włoszech. Nowym elementem w tej sprawie jest wniosek czterech osób cierpiących na nieuleczalne choroby, które nie są objęte terapią podtrzymującą życie i jednocześnie sprzeciwiają się rozszerzeniu dostępu do wspomaganego samobójstwa.
W obecnym stanie prawnym, będącym pokłosiem wyroku Trybunału Konstytucyjnego z 2019 roku, we włoskim prawie karnym istnieją 4 przesłanki, które należy spełnić, aby karalność pomocy w samobójstwie była wyłączona. Osoba, której "pomoc" jest udzielana musi być w pełni świadoma i zdolna do podejmowania wolnych decyzji, cierpieć na nieuleczalną chorobę, doświadczać cierpienia uznawanego za „nie do zniesienia” oraz być poddana terapii podtrzymującej życie, której przerwanie prowadzi do szybkiej śmierci.
Na wniosek sądu w Mediolanie, Trybunał Konstytucyjny rozważy konstytucyjność usunięcia ostatniej przesłanki, celem rozszerzenia dostępu do wspomaganego samobójstwa również dla osób, których stan nie wymaga podłączenia do aparatury utrzymującej przy życiu. Jeżeli Trybunał zdecyduje się na taki krok, wspomagane samobójstwo mogłoby być dostępne dla szerszej grupy osób, w tym tych, które nie są zależne od aparatury medycznej.
Do postępowania włączyło się czworo pacjentów nieuleczalnie chorych. Reprezentowani przez prawników, takich jak prof. Mario Esposito z Uniwersytetu w Lecce oraz dr Carmelo Leotta z Europejskiego Uniwersytetu w Rzymie, podkreślają dwa główne zagrożenia. Po pierwsze, wskazują na osłabienie ochrony życia osób chorych – rozszerzenie dostępu do wspomaganego samobójstwa może prowadzić do sytuacji, w której życie osób chorych będzie słabiej chronione przez prawo. Po drugie, podważa to zasadę równej godności każdego człowieka – państwo nadal bowiem karze za pomoc w samobójstwie osób zdrowych, ale przestaje karać w przypadku pomocy w samobójstwie osób chorych. To oznacza, że życie chorych uznawane jest za mniej wartościowe, a ich godność – za nierówną wobec godności osób zdrowych.
Episkopat Włoch oraz organizacje katolickie stanowczo sprzeciwiają się wszelkim próbom rozszerzenia dostępu do wspomaganego samobójstwa. Podkreślają, że zamiast tego państwo powinno inwestować w rozwój opieki paliatywnej i wsparcia psychologicznego dla osób cierpiących na nieuleczalne choroby.
Jednocześnie, niektóre regiony Włoch, jak Toskania, podejmują kroki w kierunku legalizacji procedury wspomaganego samobójstwa na poziomie lokalnym, o czym Instytut Ordo Iuris pisał w lutym. To wywołuje napięcia między władzami regionalnymi a rządem centralnym oraz instytucjami prawnymi. Decyzja Trybunału Konstytucyjnego w tej sprawie może mieć dalekosiężne konsekwencje dla włoskiego systemu prawnego i ochrony życia osób chorych.
Orzeczenie włoskiego Trybunału Konstytucyjnego może mieć znaczący wpływ na przyszłość regulacji odnośnie wspomaganego samobójstwa w Europie. Jeśli Trybunał zdecyduje się na rozszerzenie jego dostępności, to może to stanowić argument dla innych krajów wprowadzających podobne zmiany. Z drugiej strony, jeżeli Trybunał podtrzyma dotychczasowe ograniczenia, będzie to sygnał, że nawet w systemach prawnych krajów europejskich istnieją granice prawa do samostanowienia, przede wszystkim, jeżeli chodzi o ochronę osób szczególnie wrażliwych czy podatnych na naciski.
– Zgodnie z artykułem 6 Międzynarodowego Paktu Praw Obywatelskich i Politycznych oraz artykułem 2 Europejskiej Konwencji Praw Człowieka, prawo do życia jest chronione i nie może być arbitralnie naruszane przez państwo. Jak podkreślił Europejski Trybunał Praw Człowieka w sprawie Pretty przeciwko Wielkiej Brytanii z 2002 r., EKPC nie ustanawia „prawa do śmierci” ani nie zobowiązuje państw do legalizacji wspomaganego samobójstwa” – zaznacza Julia Książek z Centrum Prawa Międzynarodowego Ordo Iuris.
Więcej o sprawie Pretty kontra Wielka Brytania.
Czytaj również:
Zatrzymać eutanazję. Monografia naukowa Ordo Iuris
• „Gazeta Prawna” opublikowała informacje podane przez „kolektyw” Legalna Aborcja, zgodnie z którymi minister zdrowia Izabela Leszczyna stwierdziła, że dopuszczalna jest aborcyjne uśmiercenie dziecka zdolnego do życia poza organizmem matki (po 24 tygodniu ciąży).
• Brytyjska Izba Gmin zdecydowaną większością głosów poparła propozycję legislacyjną, na mocy której w Anglii i Walii wyeliminowano możliwość karania kobiet decydujących się na aborcję wbrew przepisom tamtejszego prawa.
• Ukazał się raport Wysokiego Przedstawiciela Unii Europejskiej do spraw zagranicznych i polityki bezpieczeństwa, poświęcony tematyce praw człowieka.
Obiegowa mądrość mówi, że kryzys jest szansą na wzrost i rozwój. Może być jednak także zupełnie inaczej. Kryzys w jednej dziedzinie, szczególnie kryzys społeczny, nieraz ujawnia problemy występujące w innych obszarach życia. W najgorszej sytuacji kryzys może stać generatorem nowych, niekorzystnych procesów w ramach dotkniętej nim społeczności. Wydaje się, że niebezpieczeństwo drugiej lub trzeciej możliwości stoi teraz przed Polską i Polakami z powodu zbliżającej się zapaści demograficznej.
